Vroeger reed ik 's avonds op mijn fietsje 6 km door het donker van de sport of een feestje naar huis. Wanneer meiden uit mijn klas dit hoorden begonnen ze te krijsen: dat is levensgevaarlijk! Dat moet je niet doen! dat je ouders je dat laten doen! enz. Wanneer ik hen met onschuldige ogen aankeek en vroeg wat er zo gevaarlijk was, werd ik aangekeken alsof ik ze niet allemaal op een rijtje had. Een vriendin vertelde me, dat ze, zelfs als ze op een feestje 2 straten verder was, haar vader belde, die haar dan met de auto (ook dat nog!) kwam halen. "Je ouders houden zeker niet van je", zei ze een keer tegen me. Wat een muts!
Ik snap al die vrouwen niet die zichzelf en anderen insponnen in een web van angst en mij daar ook in wilden hebben. Wat dat betreft was ik net zo koppig als hen, ik weigerde me in te laten pakken. Het rare was dat deze onheilsprofeten, die hun hel over mij heen stonden te blaten, niet open stonden voor discussie. In het gunstigste geval werd het afgedaan met: "Jij kunt dat misschien, jij bent zo stoer en sterk." Dat zeiden meiden die het, op dat gebied, voor mij niet onderdeden! Het verschil was dat ik niet bang was en een flinke portie zelfvertrouwen had wat dat betreft.
Toch sluipt de angst er langzaam in, de massahysterie werpt ook haar schaduw op mij. Vroeger huppelde ik in m'n eentje door een donker park, nu durf ik dat niet meer. Bedankt vrouwen, voor jullie zorg en liefde (het waren bijna allemaal vrouwen die hun angst aan mij probeerden op te dringen).
Ik geloof niet dat het feit dat mannen vrouwen akelige dingen kunnen aandoen daarin zit dat ze lichamelijk sterker zijn. Het zit in onze hoofden, de hoofden van mannen en vrouwen. Ik denk dat innerlijke kracht veel belangrijker is, vertrouwen hebben in jezelf, respekt hebben voor jezelf en het vaste geloof dat niemand het recht heeft daar aan te komen. Dat zijn dingen waar het veel vrouwen aan ontbreekt. Bedankt bezorgde ouders!
Nu, vele jaren later, kom ik nog steeds tegen dat vrouwen elkaar lopen te versterken in hun angst in hun angst gevoelens berusten in hun gekooid bestaan, ook binnen het "linkse" wereldje, in vrouwengroepen. Aanranding en verkrachting is een onvermijdelijk kwaad wat ons allemaal kan overkomen en denk vooral niet dat je daar iets aan kunt doen. Vrouwen worden boos wanneer ik me daar tegen verzet en vragen stel, aan hun tralies rammel. Ze willen niet luisteren, willen niet verder denken en blijven liever slachtoffer. "Hoe sterk je ook bent als, vrouw tegen een man kan geen enkele vrouw op." ....bemoedigende woorden uit de mond van een "linkse" vrouw. Als het zo zit kunnen we misschien beter met z'n allen het klooster ingaan, dan zijn we in elk geval van dat probleem af en houden we met onze ingemetselde angst alleen onszelf gevangen. Bovendien lopen we dan niet het gevaar dat we deze ziekte overdragen op onze dochters.
Keetje
